Non-monogaam

In een non-monogame relatie kunnen vaker gevoelens van jaloezie voorkomen. Maar wat is jaloezie? Vaak gaat het er niet om dat partners elkaar niet iets gunnen. Het gaat vaak ook helemaal niet om afgunst. Ik vind dat het woord jaloezie vaak ten onrechte wordt gebruikt. En dat er te makkelijk over wordt gesproken. Jaloers heeft voor veel mensen een negatieve bijklank. Te vaak veroordelen we onszelf omdat we vinden dat we niet jaloers mogen zijn. Dat we het de ander moeten gunnen. Of accepteert de partner onze jaloezie niet. We zijn dan ook geneigd deze gevoelens in onszelf weg te drukken, af te zwakken of proberen onszelf te overtuigen dat de situatie echt niet zo erg is. Maar hierbij ga je voorbij aan jóuw alarmsysteem. Wat wordt er echt in je geraakt? Is het wel jaloezie? Of boort het een diepe angst in je aan om niet genoeg te zijn? Om verlaten te worden? Of dat je niet goed genoeg bent? Dit zijn hechtingsangsten die je niet zomaar met je hoofd kunt rationaliseren. Te vaak wordt jaloezie verkeerd uitgelegd of als iets negatiefs bestempeld. Dit kan ertoe leiden dat jij over je eigen grenzen gaat. Dat je dingen toe gaat staan of bagatelliseert. En dit leidt (onbewust) uiteindelijk altijd tot wroeging en gaat ten koste van de emotionele verbinding met je partner. 

Onbegrip leidt vaak tot meer onveiligheid. Als jij jaloerse/angstige gevoelens hebt en je partner zou deze begrijpen en erkennen, zorgt dat op zichzelf al voor een meer veilig gevoel. Je staat dan naast elkaar en kunt elkaar steunen. Vaak zien we dat de ene partner worstelt met deze gevoelens, terwijl de ander er rationeel naar kijkt en het niet begrijpt. Voor deze partner is het misschien zo duidelijk dat er geen echte bedreiging is, dat hij/zij oprecht niet begrijpt waarom jij je onveilig voelt. Dit is vaak geen onwil of ogen sluiten. Deze partner voelt hoe belangrijk jij voor hem/haar bent en weet dat de non-monogame relatie niets zegt over dat jij niet belangrijk genoeg bent. Alleen helpt deze constatering je niet, want dat weet je rationeel gezien zelf ook wel. Zolang je hechtingsangst op de achtergrond aanwezig is en niet volledig zichtbaar wordt, blijf jij met een angstig zenuwstelsel rondlopen. Geen enkele geruststelling van je partner kan hier tegenop.

Ik kan jou/jullie helpen zicht te krijgen op wat er echt wordt geraakt.

Veilige setting
Bij het kunnen inbrengen van verlangens en het kunnen aangeven van angsten en grenzen is een veilige setting cruciaal. Als je een verlangen inbrengt, heb je oog voor wat dit in je partner kan raken. De emoties van je partner mogen er zijn en je geeft je partner alle tijd en ruimte om te doorvoelen wat jouw verlangen bij hem/haar raakt. Als ontvanger heb je oog voor de moed en kwetsbaarheid van je partner om een verlangen in te brengen. Je geeft jezelf volop ruimte voor je eigen gevoelens zonder je partner af te keuren. Op deze manier creëren jullie een veilige setting voor elkaar. In de praktijk is dit makkelijker gezegd dan gedaan. De ene partner wordt misschien direct getriggerd in de angst niet genoeg te zijn en de andere partner in de angst de vrijheid te verliezen. In zo’n trigger is het lastig om op een volwassen wijze in het hier en nu met elkaar te communiceren. Ik help je om dit verder te verkennen en de dialoog verder te voeren.

Grenzen
Begrip hebben voor de verlangens van je partner, begrip hebben voor de angsten van je partner, niet oordelen…..dit alles betekent niet dat je mee moet gaan in deze verlangens. Of dat je je eigen verlangens moet onderdrukken. Het gaat erom dat je je partner niet veroordeelt en trouw blijft aan jezelf. Het gaat om zelfonderzoek. Waar zit ruimte bij jezelf om je partner de ruimte te geven die hij/zij nodig heeft. En waar stuit je op een harde grens, omdat je ofwel andere waarden/normen hebt ofwel omdat je jezelf zou moeten verloochenen? Kun je een verlangen opgeven wanneer je ziet dat het voor je partner (na grondig zelfonderzoek en over een weer verkennen) echt een grens is? Wanneer het ten koste zou gaan van je partner? Of zou je hiermee jezelf verloochenen? En als jullie dan echt allebei geen ruimte zien om naar elkaar toe te bewegen, wat dan?

Waar je kunt en wilt meebewegen en wat je harde grenzen of verlangens zijn, is echt aan jou en jullie. Er is geen norm! Het maakt niet uit hoeveel mensen iets normaal of niet normaal vinden. En het is niet zo dat je omdat je het één wel kunt verdragen of laten, je het ander ook zou moeten toelaten of loslaten. Er is soms geen logica waarom iets een harde grens is. Of een hard verlangen. Maar je voelt het niet voor niets! Dus onderzoek, beweeg mee waar dit kan of ga staan voor jouw grens of verlangen. 

Ik help jullie graag in dit proces. Zodat jullie je beiden gezien en gehoord voelen en zicht krijgen op jullie onderliggende gevoelens. En daarmee de juiste, veilige stappen kunnen gaan zetten.